غزل
هن چيو تون لکين ڪو پڙهي ڪونہ ٿو
مون چيو ڇا ڪيان من مڃي ڪونہ ٿو
ڪوششون سڀ ڪري هاڻي ٿڪجڻ لڳو
در نصيبن جو ٻوُٽيل کُلي ڪونہ ٿو.
ڏينهن سج ساڻ رُلندي گذاري وريو
واءُ گهر ۾ اچي پڻ ٺري ڪونہ ٿو.
ڀاڪرن موڪلائيندي بيحد رُنو
لڙڪ هڪ ٻئي جا پر ڪو اُگهي ڪونہ ٿو.
ٻار مون ۾ هو سو ٿو لڳي ويو مري
ڪو کلونو ڏسڻ سان کِلي ڪونہ ٿو.
جي ندي آهين مون سان ملڻ اچ ڀلي
سمنڊ ڪنهن سان بہ گڏجڻ وڃي ڪونہ ٿو.
مؤج مستيون اڌارا وٺي پيو ونڊي
سوُر دل جا تہ ڪوئي سلي ڪونہ ٿو.
تو تہ ڌرتي کنئي گهر مان پنهنجا ڪڍي
سک تڏهن غير مان پَلُ ملي ڪونہ ٿو.
بقلم: کيمن يوُ موُلاڻي
No comments:
Post a Comment