Saturday, August 15, 2020

چُلبُل_پانڊي آصف ڪلهوڙو

 

چُلبُل_پانڊي !!!


ٻالڪ منڊلي روز ساڳيون رانديون کيڏي کيڏي مانڌي ٿي پئي هُئي ۽ اُٻاڻڪا نم جي وڻ هيٺان ويٺا هُئا. تان جو کيمون کيچلي کي دماغ ۾ هڪ کيچل سُجهي؟


نڪ ۾ آڱر گُهمائيندي اُڀ ڏاريندڙ رڙ ڪيائين ”نه ويندين دسي وجهندوسانءِ ڌوڙ “! 


يڪدم سڄي منڊليءَ جو ڌيان کيمون کيچلي ڏانهن ٿي ويو ۽ هڪ آواز ٿي سڀني چيس، خير ته آهي توکي ڪهڙي ڏينڀونءَ ڏنگيو جو ٻاگهو ڦاڙي رڙ ڪئي اٿي؟


سو کيموءَ به نه ڪئي هم نه تم سڀني کي چيائين ”چُلبُل پانڊي“ واري راند ٿا کيڏون ۽ ان ۾ چُلبُل پانڊي پوليس وارو نه هوندو؟ 


ان تي سڀني پُڇيس ته پوءِ چُلبُل پانڊي ڇا هوندو يا ڪهڙو وري نئون ڌنڌو سنڀاليندو؟


کيمونءَ وراڻيو چُلبُل پانڊي استاد هوندو ۽ پنهنجو پُراڻي ڪِرت واري ريت کي نڀائيندو ۽ اسان کي پڙهائيندو!


هيڪر ته سڀني کي حيرت لڳي، پر پوءِ به سبني هائوڪر ڪئي ۽ ناٽڪ منڊلي مچائي وئي. جنهن ۾ کيمونءَ ٿيو اُستاد چُلبُل پانڊي ۽ ٻيا سارا سنگتي ٿيا سندس جا شاگرد!!


ڪلاس روم جو منظرـ


سُس پُس جاري آهي، ڪنهن جو ڪهڙو قصو ته وري ڪنهن جا ڪنهن جي ڄُنڊن ۾ هٿ. ڪو سبق ياد ڪرڻ ۾ ته ڪو وري اکين جو پِچيون ڪڍڻ ۾!


تان جو در تي سوٽيءِ جي زيپٽ جو وسڪارو ٿيو ۽ سائين چُلبُل پانڊي ڪمري ۾ پنهنجي هيبتناڪ انٽري ڏني!


سُس پُس، قصا، ڄُنڊن ۾ هٿ، سبق پڙهڻ جو آواز ۽ پچين وارين اکين ۾ پيل آڱر؛ جتي هُئا اُتي بيهجي ويا!


ٻه چُست شاگرد ترت وڃي سائينءَ جي ڪُرسيءَ جي ويجهو پُهتا، ڪرسيءَ کي تڪڙو ڇنڊڪو اچي ويو. سائين جن پنهنجو پاڻ سٽيو ۽ گهڙي کن لئه خالي خالي نظرن سان ڪلاس کي تڪيندو رهيو!


سامت ۾ اچڻ کانپوءِ هٿ جي اشاري سان چُست شاگردن کي اشارو ڪيائين، پنهنجي ماڳ ڏانهن وڃڻ جو ۽ هينانءُ ڏاريندڙ انداز ۾ چيائين ”سبق ڪنهن جو ڪنهن جو ڪچو آهي، سي اُٿي بيهن؟“


سبق ڪچي هُئڻ واري ڪابينا ڪنبندي ڪنبندي اُٿي بيٺي ۽ سائين چُلبُل هوا ۾ سوٽي گُهمائيندي اچي سندن جي پاسي ۾ ٿي بيٺو. بنا ڪنهن آڏي پُڇا جي سائينءَ جي سوٽي هوا کي چيريندي هٿن تي جهنگلي رقص ڪرڻ لڳي ۽ ڪنن ۾ ”شيدي باشا همباشا جا آواز ايندا رهيا!“


ڪلاس جي باضابطه شروعات جو آغاز ٿي ويو، سبق پڪي واري ڪابينا واري واري سان صديون پراڻي ريت نڀائيندا ويا ۽ پنهنجو پاڻ سٽيندا ويا!


سائين چُلبُل سندن جي ساراه ڪئي!


ان کانپوءِ مور ڏانهن گهوري ڏٺائين، مور سمجهي ويو! ڪتاب سميت اچي سائين جي ڀر ۾ بيٺو ۽ نئون سبق پڙهڻ لڳو. سبق پڙهي ان کانپوءِ بورڊ تي ڏکين لفظن جي معنٰي لکيائين ۽ سوالن واري مشق ٻُڌائي وڃي پنهنجي بئنچ ڀيڙو ٿيو!


ان کانپوءِ سائين چُلبُل اٿيو، ڪپڙا ڇنڊيائين ۽ روز وارو داٻو ڏيندي چيائين ته ”سڀاڻي جنهن جو سبق ڪچو هوندو سو سوٽيءَ جو سينگار ٿيندو.“


سائين ڪمري مان نڪري ويو!


سُس پُس، قصا، ڄُنڊن ۾ هٿ، سبق پڙهڻ جو آواز ۽ پچين وارين اکين ۾ پيل آڱر؛ وري ٻيهر پنهنجي نئين انداز ۾ حرڪت ۾ اچي ويا!


#آصف_ڪلهوڙو !!!

چاچا_مُنهنجي_ڪهاڻي_لِک آصف ڪلهوڙو

 

چاچا_مُنهنجي_ڪهاڻي_لِک !!!


هينانءۡ ڏاريندڙ گُهپ اونداهيءَ ۾ ڪنهن جي ڊوڙندڙ قدمن جو آواز ڪنن تي پيو۽ گهر ڏانهن وڌندڙ قدم رُڪجي ويا. قدمن جو آواز ويجهو ٿيندو ويو تان جو سهڪندڙ ساهن جو آواز به ڪنن تي پيو ۽ ڀر ۾ بيٺل ٻار دانهن ڪري چيو ”چاچا مُنهنجي ڪهاڻي لک.“


موبائل جي جهيڻي روشنيءَ سان سندس جي چهري کي تڪيندي، پُڇيومانس تو تي ڪهڙي ڪهاڻي لکان؟


وراڻيائين؛ منهنجي جهيريل وجود جي ٽُڪرن تي! جنهن ۾ تون لِک ته جيئڻ جي مجال واري خطا جا مون ڪئي آهي، سا ڏاڍي ايذائيندڙ آهي چاچا!


چاچا مان ساه ۽ ساعتون کپائي، مانيءَ ڳڀو ميڙيندو آهيان ۽ اُن ڳڀي جي ڳولا ۾ مون پنهنجو پاڻ کي چيڀاٽجندي ڏٺو ۽ سَٺو آهي!


۽ چاچا منهنجي گهر جو هر ڀاتي پوءِ به بُکن ۾ پاه آهي! چاچا مون ٻُڌو آهي هتي کوڙ سارا مُعتبر آهن؛ جيڪي اونداهيءَ ۾ گهيريل وجودن کي روشنيءَ جي نرواڻ سان نوازيندا آهن. ٻيو اهو به ته شايد هُو لفظن سان مانيءَ ڳڀا تخليق ڪندا آهن ۽ ها بُک ڀڄائيندا آهن!


ٻيو اهو به ٻُڌو ته اڄ ڪلهه ليکڪ ۽ شاعر حُسن، شراب ۽ عورت جو ذڪر به نه ڪندا آهن پنهنجن لکڻين ۾. صرف ۽ صرف مون جهڙن غريبن تي لکندا ۽ لوچيندا آهن! 


سو چاچا توکي پنهنجي مُرشد جو واسطو اٿي، مُنهنجي لاءِ ڪُجهه لک، ته جيئن مان هن گُهپ اونداه مان نڪري سگهان. ۽ ها چاچا مان هر رات اهڙن ليکارين پويان ڊوڙي ٿڪجي پيو آهيان، پر مون لاءِ ڪوئي نٿو لکي مان ڪنهن کان خيرات صفا نٿو گُهران چاچا!


ها پر اهو ضرور ٿو چوان ته هيڪر مون لاءِ لِک!


بس هيڪر مون لاءِ لِک!


مون لاءِ لِک!


لِک!


اونداهيءَ ۾ اوچتي ماٺ ٿي ويئي!


ڪنن تي ساڳيو ڊوڙڻ جو آواز پيو ۽ پري ٿيندو ويو! گُهپ اونداهيءَ ۾ گُم ٿي ويو، جنهن چيو ”چاچا مُنهنجي ڪهاڻي لِک!“


ـ مان ڪُجهه به نه ڪُڇي سگهيس، بس اونداهيءَ ۾ اونده کي گهوريندو رهيس!


۽ ڪنن ۾ ڪيئي آواز ٻُڌڻ ۾ ايندا رهيا! 


اسين شُهرت جا بُکيا ۽ شعور کان عاري وُجودن جو بار گهليندا گُهمندا ٿا وتون!


بس فقط جيئون پيا لفظن جي اوٽ ۾ ۽ ماڻهن جي ڏُکن ۽ ڏوجهرن کي نپوڙي پنهنجا پنا ڪارا ڪري، واه واه جو ليبل پيا لڳايون پنهنجون پاڻ تي!


#آصف_ڪلهوڙو

اسين_تُنهنجي_جيون_جو_ٻارڻ_آهيون آصف ڪلهوڙو

 


اسين_تُنهنجي_جيون_جو_ٻارڻ_آهيون !!!


وشال سڙڪ جي گدلي فُٽ پاٿ تي مٽيءَ ۾ ڀڀوت ماءُ ۽ سندس جا ٽي ٻارڙا، جيون جي گذرندڙ هر گهڙيَ ۽ ڏينهن کي پِني ساهن ۾ ساه وجهي، چنگهندڙ جيون کي نوبنو ڪرڻ جي ڪوشش ڪندا آهن!


اهڙا هڪ نه هزار قصا آهن، جيڪي مٽيءَ ۾ ڀڀوت جيون کي اُجرو ڪرڻ جي سوچ کان آجا آهن. ان لاءِ جو سندن جو جيون اجرو ٿيڻ جي منزل کان ڪوهين ڏور آهي، ان لاءِ جو جتي مانيءَ ڳڀو ملڻ ئي محال هجي؛ پوءِ اتي اجرڻ جو ڏانءُ ڪٿان هٿ ايندو!


ڀوڳ چرچا، سياسي تذڪرا، آزاديءَ جا خواب، نظريئن جي ڀرمار، شعوري اوسر، ولولو ۽ انقلاب؛ هي سڀ ڳالهيون بي معنٰي آهن. درد کي بي درد چوڻ ته سولو آهي پر ان جو درمان ڏاڍو ڏُکيو آهي!


ها!!! هُو ته رت چوسين پيا ۽ چوسيندا رهندا، سندن جي جيون جو ٻارڻ رتُ جي چُوس ئي آهي!


هر گهڙي ۽ هر پهر هٿ ٽنگيل! ڪجهه ڏيو ته پيٽ جهڙي جيئري دوزخ ۾ وجهي ان جي آڳ اُجهايان!


ڀلا ان کان وڌ ڪهڙي سزا ۽ جزا، جتي ڄمندي ئي آويءَ جي منهن ڏسڻو پوي ۽عمر ساري ان ۾ پچڻو پوي!


ماڻهو مال ميڙي ثواب ٿا ڪمائين، سُکائن ۽ باسن وسيلي محبوب ٿا ريجهائن. اسين آهيون جو رت جو ريج ڏئي اوهان جون پوکون ۽ پکا ٿا اڏيون!!!


اخلاقيات جا درس به اسان لاءِ ۽ قانون جا ڪاپاري هٿ ڪڙول به اسان جي نٻل ٻانهن ۾!!!


تاريخ ۾ درج قصا، جن ۾ به ذڪر آهي، ڄوءرن جو جن رت چوسڻ جي ريت کي، نت نوان رنگ ڏئي؛ ڪوس ڪيو آهي!!!


هن دور ۾ به گهڻيون ئي ڳالهيون پڙهون ۽ ٻُڌون ٿا، سڀ هوائن ۾ هلايل تيرن جيان پنهنجو پاڻ ۾ چُڀندي سهون ٿا!!!


انصاف جي ساهمي ۽ پٽي ٻڌل ديوي، مذهبي فلسفا ۽ رواداريءَ جا درس، وردين جا واسينگ وراڪا، سياسي شُعليبازيون ۽ حِرفتون، پيٽ ۾ ڏاڙهيءَ وارا ڏاها ۽ تصوراتي دنيا جا اڙٻنگ جوڌا !!!


هي دنيا به ڪنهن بلڊ بينڪ جيان ٿي وئي آهي، جتي انساني رتُ بوتلن ۾ رکيو ويو آهي کپڻ لاءِ !!!


سڀ ڪجهه تباه ڪرڻ ۽ ٿيڻ جو عمل جاري آهي ۽ اسين پنهنجي واري جي انتظار ۾ آهيون !!!


#آصف_ڪلهوڙو !!!

سانت آصف ڪلهوڙو


سانت !!!


اِش اِش اِش، هڪ ڊگهي سانت ۽ خاموشيءَ جي ور چڙهيل زبانون، لرزن پيون. جن جي ٿڙڪڻ جو احساس به جي چپن تائين پهتو ته سي چپ ڪپجي سگهجن ٿا!


اُهي سندس جا آخري لفظ هُئا ۽ پوءِ خبر ناهي ته هو غُفا ۾ گم ٿي ويو يا هُن کي آسمان ڳهي ويو هو!


ٻُڌو آهي ته هُو هڪ رات جو، جيڪا هر رات جيان هُئي! پنهنجو ڪتاب کڻي نڪتو هو، جنهن ۾ لکيل هو ته آزاد انسان کي پر نه هوندا آهن!


۽ ان ۾ لکيل هو ته عام انسان ئي اصل ۾ سچو پچو انسان هوندو آهي. جيڪو فقط تازي ۽ صاف هوا ۾ ساه کڻي جيئڻ چاهيندو آهي. پنهنجي جيون جي هر پل کي ساه کڻندي ڏسڻ چاهيندو آهي!


ان ڪتاب ۾ لکيل ڳالهيون بلڪل سوليون هيون، پر سولي ۽ سهنجي ڳالهه کي سمجهڻ جي ضرورت هُئي. جنهن کي هو سمجهڻ ۽ سمجهائڻ جا جتن ڪندو هو!


عقلي سفر جي شروعاتي ڏيهاڙن کان ويندي اڄ تائين جي عملي دور تائين جي هر پني کي هن غور سان پڙهڻ جي ڪوشش ڪئي هُئي!


جنهن ۾ هُن کي هر هنڌ اها شاهدي ملي هُئي ته آزاد هوا ۾ ساه کڻڻ ۽ آزادي ماڻڻ سان ئي اونده جي قيد مان آزاد ٿي سگهجي ٿو ۽ جهان کي واڌايون ڏئي سگهجن ٿيون!


پر هر گهٽي ۽ گهيڙ تي ڇپ هنيون ويٺل شڪاري، ڪتاب جي انهن پنن ۽ پڙهندڙ کي چيرڻ جي جيڪا سٽ سٽيون ويٺو هو؛ تنهن هُن تي شڪاري باز جيان لامارو ڏنو ۽ کيس کي اُڏائي ڪنهن اونداهي ڏانهن کڻي ويو!


بس هوا ۾ ڪتاب جا پنا به اُڏامي پنو پنو ٿي ويا ۽ انهن جي پنن وکري وڃڻ کانپوءِ؛ ماحول کي هڪ ڊگهي سانت ڳهي وئي!!!


آصف ڪلهوڙو !!!

 

غزل هر ڳاله ۾ تون، تو کان پوءِ هر ڪا ڳاله ختم، بِن تنهنجي هي جيون بي معنيٰ، ڳاله ختم، آغا جان آغا

 


غزل 


هر ڳاله ۾ تون، تو کان پوءِ هر ڪا ڳاله ختم،

بِن تنهنجي هي جيون بي معنيٰ، ڳاله ختم،


دنيا خوابن جهڙي، آهي، ناهي جهڙي،

تون ئي سچ باقي سڀ افسانا، ڳاله ختم،


چوٽ لڳي رڙ نه ڪيم، درد ٿيو جام ٿيو،

پَردي جَي پُٺيان ڪي پنهنجا هَا، ڳاله ختم،


ساه پَٽڻ جي ٿوري مهلت ڏيو ته نوازش،

هي دنيا، بس اوهان جي دنيا، ڳاله ختم،


هِڪ هِڪ ٿِي هر خواهش، دل چيري نڪري وئي،

دل کي چَئو ڌڙڪين ڇو ٿي بيجا، ڳاله ختم،


ياد آ هڪ جملو تنهنجو جڳ کي چيو پَي تو،

“ سڀ کان پيارو آ منهنجو آغا، ڳاله ختم ”


2020 08 14

آغا جان آغا